გადაგიფურცლე გული მალულად და ოცნებები გაგიმზიანე, შემოგეპარე ურცხვად, ფარულად, მაგრამ ვიცი, რომ დავიგვიანე...
ფიქრი სტრიქონში გამჩუმებია, გამგიჟებია ეს წყნარი რითმა, ჩემი ლექსები, შენ გიცქერიან და შენთვის მითქვამს, თუკი რამ მითქვამს...
შემჩეხებია შენი ხატება, და შენში ვცოცხლობ, როგორც ნათება... სადღაც კრთის მთვარე და ისევ მათრობს, ეს საოცარი გამონათება...
კვლავ დაღამდება და გაძარცული, ვიდგები ასე, გარეთ ბინდია... გამახსენდება ჩემი წარსული, დღეები დროზე ადრე მიდიან...
უკვე ვბერდები და შენ გიგონებ, უკვე ღამეა, უკვე ნისლია, ისევ მოგიძღვნი, უშნო სტრიქონებს... მე ხომ, დუმილი არ შემიძლია...
ჩემი ლექსები უხმოდ დადიან, სადღაც ბეღურებს სძინავთ გუნდებად... ჩვენი მშველელი განთიადია, დილას ხომ შენი ნახვა მწყურდება...
უკვე ღამეა, მუზა მეწვია... მაგრამ, ეს ღამე მაწევს ვალებად... თვალებზე ცრემლი რომ ამლეწია, სიყვარულს ვერსად დაემალება... |