მე შენს ნაკვალევზე ვივლი,
ჩემო იმედო და რწმენავ!
შენი ბილიკებით ვივლი,
ჩემო ერთადერთო, დედა.
მე შენს განვლილ გზაზე დედი,
მხოლოდ სულ სიმართლეს ვხედავ,
ბევრჯერ მოგრევია ცრემლი,
მაინც სულით ამაყს გხედავ!
მეც ასე გავუძლებ დედი,
წლებთან უცილობელ ჭიდილს!
თუმც ჯერ ისევ შენ მშველი,
როცა უსაშველოდ მიჭირს.
თურმე რა ძლიერი რამ ხარ,
შენი ტკივილით და თმენით...
რწმენად აღმართული მთა ხარ,
სულის სიმაღლე ხარ ჩემი!
ჰოდა, დამერწმუნე დედა,
შენი ბილიკებით ვივლი.
რადგან შენ მასწავლე თმენა,
ჭირთა გაძლება და ფიქრი... |