მე ვერ ვიხსენებ შენი თვალის ფერს, მხოლოდ ღიმილის სითბო შემომრჩა. ამაღამ ღრუბლებს ფეხქვეშ გავიფენ, არ გაპატიებ ასე შემოჭრას_ გულში, რომელიც ძველი ფრანივით ქვემოდან ძაფზე, ბეწვზე_ზემოდან ჰკიდია... ჰოდა, გეტყვი: მთვრალი ვარ! და მთელი ღამე უნდა მელოდო_ სათნო ცოლივით; უნდა მიჯავრო. მე ღრუბლის თეთრი ნავით მოვდივარ, ქვეშ ქარიშხლები ხეებს გლიჯავენ, მე უშენობა მაწევს ლოდივით... განთიადამდე გაივლის თრობაც, თვლემს უნახავი შენი სიზმარიც. მე ოქროსფერი სოფელი მომაქვს, რომ ერთ კოცნაში გადაგიცვალო. |