მე შენ გაჩუქებ ფიქრების გორებს, შენით ავავსებ მთელ ჩემს სიცოცხლეს, მაგრამ არასდროს არ გაგაგონებ- როგორ ძნელია უშენოდ ყოფნა... როგორ მახრჩობენ სევდის ზვირთები... რომ შენ ხარ ჩემი სულის ნაწილი... რომ არასოდეს არ მავწყდები.... რომ გული მხოლოდ შენს ხილვას ნატრობს, რომ უხილავი ჩემი სუნთქვა ხარ.... შენ კი ვერასდროს ვერ იგრძნობ, კარგო, -როგორ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ ! ! !
|