ხარ დიდი სანდრო ბოტიჩელის მადონა ნორჩი, ამიმხედრდება შენი ერთი დანახვით სისხლი. და მერე როცა გვერდზე წახრილს ბეჭებში გკოცნი, ხოლო შენ ნაზად შენს ათასგვარ ღილაკებს იხსნი, განუზომელი ნეტარების მოლოდინით მევსება ხორცი ...
ო, უტკბილესო ტიტანური შთამბერე ძალი მინდა დაგწვდე და აგიტაცო უეცრად ცაში, მინდა ვიყვირო, "საოცრება, შეხედეთ - ქალი".
მაგრამ ბნელდება და ხორხოცით, გრგვინვით და ტაშით, უფსკრულში მიექანება დამსხვრეული ხორცი და ძვალი. |