სიშორემ შენმა მოსაწყენი დარდი მოდენა და გაწელილი მოლოდინის გრძელდება წარღვნა. არ შემიძლია ატანა და მეტის მოთმენა, ისე ძალიან მომენატრე, არ ვიცი რა ვქნა. დამუნჯდა ენა, ნისლიანში ბრმავდება თვალი, ვინ დაამარცხა სიყვარული, ფიქრი ვინ სძლია... არც ჩემია და, მითუმეტეს, არც შენი ბრალი, რომ მიყვარხარ და უშენობა არ შემიძლია. განცდათა ნაპირს მგრძნობიარე ტალღა ეხლება, დაბედებია მარტოობას ღამეთა თევა. თუ მომეტებულ გულწრფელობად არ ჩამეთვლება, უშენობაა ჩემთვის მართლა ქვეყნის დაქცევა... |