დარდი სველი ფუნჯით ვეღარ გავიქარვე,

და ვერც ფანტაზია აზრად გავიტანე,

ჰოდა ძველებურად ფიქრში დავიმალე,

როგორ დავიღალე...

ისევ სიბნელეში ცრემლად დავიღვარე,

ისევ გათენება ბინდად ავიფარე,

როცა შორს მიმავალ იმედს დაგიძახე,

ვერც კი დამინახე...

ჰოდა გავითვალე მაგრამ ვერ გავთვალე,

მე ჩემს ცხოვრებაში მართლა მიგათვალე,

როცა სამახსოვროდ ტილოს მიგახატე

ვეღარ მიგამსგავსე...

მერე ეს გრძნობები გულში დავიმარხე,

დილით გათენება ისევ დავინახე,

კიბე ჩავიარე, ფეხით გავიარე,

გულიც გავიმაგრე, წელში გავიმართე

და თუ მეჩხუბები თავსაც გავიმართლებ

უკვე გავიზარდე...

და თუ შორს მიმავალს გზაში დამიღამდეს

ესეც გამიხარდეს,

თოვლი თეთრია და ღამეს გამინათებს