გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა,

გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს,

მე ვგრძნობ რომ მცივა და მენატრები,

მაგრამ ვერ გხედავ როგორც სიცივეს.

გარეთ კი წვიმით სველი აბრები

აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს,

და მე არ მინდა რომ სხვებს დაბრალდეს

ჩემი სიჩუმე, და ხმაურს ვიწყებ...

გათავდა. აღარ ჩამოგეხსნები,

არც მახსოვს ვის რა ვუთხარი გუშინ,

და ვაფათურებ სიცხიან ლექსებს

შენს თმებზე, მხრებზე, მუხლებში, სულში.

ნარბენი კაცის გულივით ფეთქავს

საათიც, ქუჩაც, ფოთოლიც, წვეთიც,

შენ ხარ აქამდის რაც უნდა მეთქვა –