ქარი ვარცხნიდა ცას ღრუბელს, მიმოაწვიმდა გაზაფხულს, მიმოაბნევდა-თან ულევ სიყვარულს ვნებით დაზაფრულს. მეც ამა გრძნობის სიმძაფრე გულს მომხვევია შენს გამო, ოცნებას ფიქრში ვაზამთრებ, არადა რად ღირს -შევსძახო ; რომ ღამისმტეხველ ჩემს ფიქრებს, რომ ფიქრ-ოცნებას მთლად მალღურს, ვერ ვუმკლავდები-თან მიჰფრენს, რომ წინ გაუძღვეს გაზაფხულს… ქარი ცას ღრუბელს ვარცხნიდა, თან წვიმა ცრიდა ტაატით. ჩემგან ოცნება გაფრინდა ვაი! თუ სადმე წაწყდი; დამტუქსავ,ალბათ შემარცხვენ, რომ ამოდენა ვაჟკაცი, გრძნობებს "შიშით” ვერ გიმხელდი და ოცნებებში ვმალავდი.
|