უკვე მერამდენედ ფიქრსვიწყებ თავიდან,ცხოვრებაც ჯიუტად კონტრაში ჩამიდგა.ნიღაბი დავკარგე ძლიერი ქალის დამე ახლა სუსტი ვარ, ნუ მოხვალთ, არ მინდა...ცრემლები გულიდან აორტას ეკვეთნენ,ბურუსმა დაფარა ჩემი გზა, დაინთქა...ვერ შევძლებ წამოვდგე საკუთრ ფერფლიდან,მეტ უკუღმართობას მე ვეღარ ავიტან.ნუ მომთხოვთ სიმართლეს, რაც არ მაქვს რა გითხრათ?..მივყვები დინებას და სადაც გამრიყავს,იქიდან დავიწყებ ფიქრს გადარჩენაზესადმე ქოხს ავიგებ, იქვე იმ ნაპირთან...და როცა მკითხავენ- მოხვედი საიდან?..პასუხს ვერ ვიპოვი, თავს დავხრი მარტივად.ახლაღა მივხვდი და ჩუმად თქვენც გაგიმხელთ:ცხოვრება - მარტია... და ქალიც მარტია! |