ხომ არ მიყვარხარ, მაგრამ მწყურიხარ,
როგორც პირმშოს სწყურს რძე მისი დედის,
წმინდა ხომ არ ხარ, მე მაინც მწამხარ ,
უკუღმართი თუ წაღმართი ბედის.
თუმც კი გრძნობები უხვად მახრჩობენ,
დაუსრულებლად, რომ მრავლდებიან,
ხომ არ მახარებ, მაგრამ სევდასაც,
მაგრამ სევდასაც სიტკბო სჩვევია.
ეს ის სიტკბოა კაცს რომ გაფიქრებს,
წამით არ გტოვებს, გელამუნება,
კაცი ვერ ხვდება მაგ შენს ნაფიქრებს,
მხოლოდ რითმებში გეფსალმუნება.
მე ნუ დამძრახავ თუ ჭკუისა მჭირს,
ასე მიჩვევამ იცის ჩვევისა,
ისე მახვილი ბასრად არა გვჭრის,
ვით უკუგდება გულის რჩევისა.
და შეურყვნელად წავალ, ვინ იცის,
იქ, სადაც მეფე მონის მგზავრია,
მე შენთან მოვალ, რადგან მე შენთან
კვლავ უკვდავება მომიგზავნია...…
|