,ჩემი მონატრება-როგორც წვიმის წვეთი, სულში გავწურე და ხეზე ჩამოვაწდე. ეკლით გადაბურდულ ვდგევარ უღრან ტყეში, ვინმე სულიერის ქოხს რომ გადავაწყდე...
ეს ის ტკივილია,ზღვა რომ აგიღელვე, ეს ის თვალებია, სულ რომ წყლიანია. არა,არ მინატრო,არა, შემოგევლე, აწი ვეღარ მოვალ ,უკვე გვიანია!
...ჩემი ზღაპარიც ხომ ასე დაიწყება; "იყო და არ იყო...დიდხანს იარაო..." თუ კი ამ ცხოვრებას ჰქვია "ს ა ო ც რ ე ბ ა", -თითქოს მიცხოვრია, მართლა კი არაო. |