რატომ ერია ამდენი ცრემლი, ჩემს ცხოვრებაში, ჩემს სიყვარულში? რა დასცინოდა სატანა გრძნობებს, რად ჩადიოდა საშინელ ცოდვებს?
მე ვუყურებდი ცხოვრება ორგულს როგორც საოცრად საოცარ ზღაპარს. სტიროდა ზეცა ლამაზად, მაგრამ ვეღარ მილბობდა გულს ასე ნატანჯს!
ზეცად ანგელოზს ეძინა ტკბილად, ზღვაში სირინოზს, ბაღებში ქალღმერთს და მე ვერცერთთან ვერ მივდიოდი, ვერ გავანდობდი ჩემს გულის ნადებს.
გულში ვტოვებდი შხამს, ტკივილს, სევდას და ვერ მისმენდა ლამაზი ღამე, მთვარეც ღრუბლებში გადამქრალიყო და სულში ჩუმად ვტიროდი მწარედ |