ქალი.... მარტოობა... თანაც იძულებით... გრძნობა,- შელახული. სევდა, აპათია. მგონი დარდისაგან ვეღარ ვიკურნები, დრომაც არაფერი აღარ მაპატია.
ჩემდა უნებურად დუმილს შევეხიზნე, მაკრთობს შელახული ქალის იმიჯი და სტრესის შეტევის დროს, ცოტა ატეხილზე, მინდა გადავვარდე ხსოვნის ჯებირიდან.... მე რა გამაჩნია? - მხოლოდ ემოცია!... შენ რა შეგძლებია?- ალბათ სიყვარული!... თავი სურვილებშიც ხშირად გამიცია, გული გამიცივდა გავხდი ბანალური.
დიდხანს ერთ საგანზე მიჭირს დაფიქრება, დავალ ფხიზელი და მაინც რეტიანი. ვიცი, შენი ხსოვნა აზრში გამიქრება, ჰოდა, სიძულვილი - მეტისმეტი არის. |