მე მიყვარს, როცა ვწევართ ასე თავფეხშექცევით. გამეღვიძება და შენი ცერის ფართო ეკრანზე აინთებიან შორს გადამფრენი წეროები და უცხო ცები.
აი, მე და შენ! რანაირი ვჩანვართ შორიდან. აი, შევდივართ მარტოდმარტო უსიერ ტყეში. ხელის ფათურით შენ დაეძებ ჩემთვის სოკოებს და მძიმდება ჩემი კალთა პოვნის აზარტით, აღტაცებით, ან იქნებ - შხამით?
რამ დააწყვილა ასე შიში და ნეტარება, ან გული ჩვენი სულ აკრძალულს რად ეტანება, ან ასე მკაცრი რატომ არის ღვთის ნება ნეტა, შენ მოგროვება გიწერია და მე - ტარება?
ვერც საკუთარ თავს, ვერც ერთმანეთს ვერ გავექცევით, დავრჩეთ, ძვირფასო, სამუდამოდ თავფეხშექცევით!
|