მოჰქონდათ ეტლით კუბო ჩემი უკანასკნელი, რეკავდნენ ზარებს, ხარხარებდა არარაობა ვიღაცა ხსნიდა ჩაჟანგული აკლდამის კარებს და ქარი ჩემი ადვოკატი, ღმერთთან დავობდა, შავი სიკვდილი ცივ ტუჩებში ნაზად მკოცნიდა და მიხუტებდა, როგორც სატრფოს, ხვევნა სიცილით, თმებს მიწეწავდა, თვალებიდან სხივებს მაცლიდა ვიყავით ორნი შავ კუბოში..... მე და სიკვდილი.... ჩემს ირგვლივ იყო დანახული წამწამთა კვდომა კუბოს ხვრელიდან ჩამესმოდა ქალის ტირილი და ვერ გამეგო, რატომ იყო ჩემს ირგვლივ გლოვა.. ნუთუ დააკლდა ამ ხალხს რამე ჩემი სიკვდილით?! კვლავ ორნი ვიყავით შავ კუბოში მე და სიკვდილი უკანასკნელი ვნებიანი ჩემი მიჯნური.. |