რომ, დამტოვე მარტო,

და თუ იცი რატომ?! 

ის უმწეო სიტყვა, 

ჩემი ლექსის რითმა ...

ძველის ძველი, დილა ,

მე, იმ დილით მინდა...

ჩემი სიტყვა წმინდა, 

მომღიმარი მთვარე, 

ჩვენ, ორს შორის იდგა ...

ამოსული მზისა, 

არ ვტოვებდი სიტყვას... 

შენ თუ გახსოვს ჩვენი, 

და იმ ღამის ეშხი, 

რომანტიკას ქმნიდა.

ლექსიკონტა ნუსხა,

სიყვარულზე ვწერდი,

შენ იყავი მუზა...

შენ თუ გახსოვს იმ დღეს,

რომ დამტოვე მარტო,

მე ,დავწერე ლექსი,

და ეს ლექსი მათბობს...