მე ვიცი, ჩემში ორი ქალია-
ერთი ლექსებს წერს, მეორე არა.
მე ვიცი იმ ერთს რა უხარია,
მეორე- გულში რა ნაღველს მალავს.
ერთი ადგება დილაადრიან,
მეორე-ღამით სულ არ იძინებს.
ერთს რომ სახეზე განთიადი აქვს,
მეორის თვალზე ცრემლი ციმციმებს.
..................................................
და წლები ასე უბრად მიდიან,
გზა დასახსნელი ვერსაით ვპოვე,
რომელი დავთმო, ვერ გამიგია,
ვის გავუჯავრდე: დედას თუ პოეტს? |