იქნებ
ქუჩაში სულ უბრალოდ ავცდით ერთმანეთს და ჩატოვებულ ჩაის ფერზე მეტად
შეგვცივდა. შემოდგომაზე თეთრ ფილაქანს უფრო ემჩნევა სიყვითლე სულის,
ძნელი არის მარტო ერთმხრივაც, როცა სავსე ხარ დედამიწის ღერძის
ტრიალით... სეზონზე უფრო სიყვითლეა შენი თანმდევი... გცივა და მერე
ეუბნები, სივრცეს ზმორებით, რომ ჰორიზონტზე ვეღარ ხედავ ჩიტებს და
ფიქრობ როგორ დაგასწრეს გადაფრენა... განარმტოებით - დგახარ და ისმენ სიჩუმეში
საკუთარ ფეთქვას... გიკვირს გაქვს გული, უფრო მეტად -სატუმბი სისხლის. სულ
აღარაფრად აღარ გიღირს ცხოვრება ახლა, არყოფნაზე წუხს ვიღაცა და შენ
ყოფნა გიჭირს. ასეა მართლაც... იქნებ ავცდით ქუჩაში, როცა_ ყვითელ
ფოთლებში შემოდგომა ხელებს ურევდა და ჩაი უფრო მიტოვებულს გავდა
ქალბატონს, რომელიც ღამით კლეპტონსა და შოპენს უსმენდა. დაორქლილ
მინას, კუთხის კაფის ქონდა აურა რატომღაც ძველის... გამახსენდა
ბავშვობის სახლი. ძლიერი იყო დედამიწის მიზიდულობა, მაგრამ ჩვენ
მაინც, სულ შემთხვევით ერთმანეთს ავცდით... |