ფიფქებმა მოსტაცეს ღიმილი ქარბუქებს,
ნათლით გაბადრულან თეთრი ყაჩაღები,
მზე განრისხებულა ფიფქების ანცობით
- აღარ გაგათბობთო ძველი ხელაღებით . . .

ფიფქებს დაავიწყდათ დრო-ჟამის სიავე,
ბავშური კისკისით დასდევენ თებერვალს,
გამწყრალ მზეს დაცინვით უძღვნიან ამბორებს
- არ დაგიბრუნებთო ქარბუქთა ზეცის ვალს . . .

ზამთარი მიმჯდარა ღრუბელთა ბუხართან,
მთვლემარე თვალებით აღვიძებს ბუნებას,
იას და ენძელას ტრფობას ეფიცება,
თვადაც შეიპყრო თებერვლის ცდუნებამ . . .

გაზაფხულს გაუდგავს მიწაში ფესვები,
ამაყად დასქერის წარსულთა ბორიალს,
სიზმრად დარჩენილი დარდი და ვაერბა
ზამთარს უსახსოვრა ფანტასმაგორიად . . .