ღმერთის საუფლოში სიმშვიდე იყო, ანგელოზთ გალობა ღვთიური იყო, ღმერთი თვის შექმნილ არსებას, გულისტკივილით ციდან უმზერდა. ადამიანები ერთმანეთს ჟლეტდნენ, შურით ცხოვრობდნენ არვის ინდობდნენ, ცხოვრობდნენ ცოდვით და გმერთის გმობით, პირჯვარს იწერდნენ ზაკვით და ოხვრით. მათ გულით უარყვეს ცხოველმყოფელი, ჯვარცმისა ძალით ეშმაკთ მგმობელი, რომელმა მოგვანიჭა ჯვარი ჩვენ ცმინდა, განსადევნებლად ეშმაკთა წმინდად. და გადაწყვიტა რომ იყო საწირო, გამოეღზავნა ქვეყნად რჩეული, და როცა აღდგება წარწყმედს ეშმაკთა, ვითარცა ცვილი დნება ცეცხლპირსა. და სბერა სული ჯვარცმისა ძალით, ჯოჯოხეტს ბნელეთის მნათობი ძალით, მან შექმნა კაცი რჩეული, ჩვენ კაცთ გვასწავლის მცნებასა ცმინდას... მესია მწირად მოევლინა მიწას, ანგელოზებმა ადიდეს წმინდა, ჯოჯოხეთს ეშმაკი ძლიერ შეშინდა, ის გძნობდა ძალასა წმინდას. შენ გძნობდი… |