ალმოდებულ მიწას ენთო ჯრუანტელი,
ნაქანდაკარ, ბროლის თითთა შეხებით,
მის წყნარ მზერას მოსცვივოდა მზის ფანტელი,
გარეთ მისებრ ჩურჩულებდნენ ვერხვები...

წელს რომ ერტყა, ეს არ იყო სხვა სარტყელი,
ერტყა ზეცის შვიდი ფერის ქამარი,
მტრედის ღუღუნს გამოსცემდა თეთრი ყელი,
საქართველოს ავედრებდა თამარი...

ზართა გუგუნს კვლავ ისმენდა მთა და ველი;
და ლოცვებში იყო ერთი სურვილი,
იქვე იდგა სიბრძნის წიგნით რუსთაველი,
გაუმხელი, დაფარული წყურვილით.

მათი ლოცვით იხსნებოდნენ გუმბათები;
და ხატებიც ერთგულბას ფიცავდნენ,
ირგვლივ იდგნენ დევებივით ლურჯი მთები,
საქართველოს მზიან დღეებს იცავდნენ.