მზე ჩაებღაუჭა ჰორიზონტს გაშლილს,
მთვარემ ქურდივით დატოვა კვალი.
ზღვა ხარ, რომელსაც ვერავინ წაშლის,
ცა ხარ, რომელსაც ვერ წვდება თვალი.
ვაზი გველივით ტალავერს ჭყლიტავს,
ბუნების სუნით შეივსო ქარი.
დრო ხარ, რომელიც ყველაფერს ფლითავს,
ჰანგი, რომელსაც დაუკრავს ქნარი.
მთაში სიცივე მდინარეს ყინავს,
ნისლმა დაახშო მგზავრების მზერა.
ხე ხარ, რომელიც უმადლის ნიავს,
ქალი - რომელსაც უყვარდა წერა.
გათენდა თითქმის წერაში ლექსის,
ჩიტის ჭიკჭიკმა მაცნობა დარი.
ჩემი ლექსები დღეს შენ თუ გესმის,
ზღვა ხარ, რომელსაც დავარქვი ქალი! |