დღეს მეყვარები აუხსნელად, მხოლოდ თვალებით, ხვალე კი, ალბათ, გადაგაგდებ, როგორც თამბაქოს. თოვს ახლა მშვიდად ამ დაწყევლილ ზამთრის ქალაქში და მგონია, რომ ჩემს ნერვებზე ღმერთი თამაშობს.
შენ არც კი იცი, - პოეტობა სისხლში გამიჯდა! ტკივილებს, ალბათ, ასე უფრო კარგად ვატარებ. ვხედავ, ტეკილა ჩამოასხეს, - ვიცანი ფერით... ალბათ, ამ ზამთარს ტეკილაზე გადავატრებ.
ვიხსენებ ისე, სხვათაშორის გამოცლილ ჭიქებს, ვამოკლებ დღეებს, ქუჩები კი წვანან მანძილად. ლექსები ჩემი წაუკითხეთ ძილის წინ ლოცვებს, ლოცვები - ბავშვებს, უფრო ხშირად, უფრო ხანგრძლივად.
მგონი ვმკრეხელობ, შენ კი... თურმე, ისევ მიყვარხარ, თუმცაღა ვხვდები, რომ ლექსებით შენც გადაგღალე. ხვალ გადაგაგდებ, უშედეგოდ, როგორც თამბაქოს, რომელიც, უკვე, ვეცადე და ვერ გადავაგდე. |