როდესაც ძილი დაუფრთხებათ ციცქნა ვარსკვლავებს,
ჩავიკეტები" სპილოს ძვლის კოშკში"– როგორც ფლობერი,
თუ ჩემი სული არ ადარდებს ახლა მაგ მკლავებს...
ჩემი სხეულის ვერ გახდები ასე მფლობელი.
როცა წამწამებს ახამხამებს დილის სხივები,
თვალებს ვახელ და შენს წერილებს დაუწყებ ძებნას,
როგორ შევკრიბო გაბნეული რითმის მძივები–
თუ არ აპირებ ამ მზივების ჩემს ყელზე შებმას.
ნუღა დამეძებ ,ვერ მიპოვი აწი ვეღარა,
ვერ დაინახე ჩემი სულის მონაპოვარი,
იქნებ გამიჩნდეს უშენობით ფიქრში ჭაღარა...–
თუმც მე ვიქნები მარტოსული "მადამ ბოვარი". |