მე შენს კალთებზე სიმშვიდეს ვეძებ, -

ვეღარ გავუძელ მღელვარე თბილისს.

ახლა თოვლივით ვილევი მზეზე

და მომდევს ქარი შორი აპრილის.


ყრუ მდუმარებას ყოველმხრივ ისვრის

შენი დღეები ამწვანებული.

მოვედი შენთან თბილისის ნისლით

და ღამეებით გაწვალებული.


ო, ლოცვით სული აქაც აივსო,

ისევ ავყევი დამღუპველ ვნებას.

და შენ სივრცეზე, მე, ქუთაისო,

ველი სხვანაირ დღის გათენებას.


ავალ კიბეზე და მე მივმართავ

ბაგრატის ტაძრის მაღალ ნანგრევებს:

რომ ჩემი სული ფერფლია მართლა,

რომ გული სევდას აქაც აგროვებს.


ღამდება ასე, დაეცა წვიმა,

და მოდის ფიქრი, როგორც ღრუბელი.

უამინდობამ მე დამამძიმა

და ისევ მელის გზა დამღუპველი.


ახლაც სიმშვიდე არ მეკარება,

მე აქაც ბევრი ღამე ვათიე.

ო, ქუთაისო, ეს მწუხარება

და ეს ტირილი შენ მაპატიე.