დაათრობს მთვარე თოვლიან ალვებს

ივლისისფერი ყინვის თასებით!

სითეთრე შვენის მაღალ მწვერვალებს,

ვით სასძლოს ფარჩა და ალმასები.

მოკრიალებულ ჰაერში ოდეს

გულცივად ბრწყინავს ფარჩა ნათელი,

ოჰ, ნეტავი არ შეირხეოდეს

გადაზნექილი სიზმრების წელი!

მკრთალი ვარდები დასცვივა ხელებს,

ჩამოიშლება შუქის პირბადე

და უცნობ ღამის შორ საკურთხეველს

უნდა ვუხმობდე განთიადამდე.

დგას გაყინულთა ოცნებათ კრება:

მთა თეთრი, როგორც მაღალი რაში...

და უჩვევ ნათელს ეალერსება

ჩვეულ სიცივის მძინარებაში.