დამწველი თავის სიმშვენიერით,

დამშვენებული უხვი განგებით

ფეხთან პერანგი იწვა ცბიერი,

როგორც ელვარე ფარშავანგები.


შიშველი, წმინდა, როგორც ნაკადი!

დიდხანს საჭირო არ იყო ხვეწნა,

უცხო სახეზე შემონახატი,

წარბები - მშვიდი და თმები - ძეწნა.


მე სხვა ქალებს ვერ დავემალები,

მათში ბევრია პროზა, ქრონიკა,

მაგრამ სხვა იყო შენი თვალები

და შენი კოცნა... ო, ვერონიკა!