თვლემს ტყის ნაპირი თავჩაქინდრული,
უხმო ალერსით ეკვრის ტოტი ტოტს,
დასძინებია ალერსიან ბაღს,
დასძინებია სევდიან წალკოტს.
ვარსკვლავიანი შუაღამე ბრწყინავს,
შუაღამე იწვის, დნება ნელ-ნელა,
მოგონებათა ელვარებს სარკე,
მაგრამ ჩემს გულში ისევე ბნელა.
ვეძახი სულს და ხმას არვინ მაძლევს,
უხმო ალერსში ეკვრის ტოტი ტოტს,
დასძინებია ალერსიან ბაღს,
დასძინებია სევდიან წალკოტს. |