მზეო, სადა ხარ...
აფხაზეთი გავკიდე თოკზე.
სველია ჯერაც, შეუმშრალე გთხოვ მას ცრემლები.
კადრები, ჩემი წარსულიდან ხმაურით მომდევს
ფერად სარჭებში მომწყვდეულან, როგორც მძევლები.
და სარეცხივით გადაფენილს დრო რომ აქვავებს,
შეგრძნებებია,
ნაწილებად მე რომ დამშალეს.

გესმის, ისვრიან...
მე კი, ძილი ვისწავლე ღამით.
"საიდან მოხველ
საით მიხვალ
რა გზას მიჰყვები?!
ვინ ვარ!"
როდემდე დავუმალო ფურცელს სიტყვები,
გათენებულაა...
სევდიანი ნამგალა მთვარის
პროფილს გვერდულად ირეკლავენ ურჩი ტალღები,
ხვეული თმებით,
შენს რუქაზე დავიტალღები.

გესმის, ომია...
მე გამყიდეს ოცდაათ ვერცხლად.
(ისე ახლოს ვარ ახლა ღმერთთან, როგორც არასდროს ?!)
ჟანდარმერიავ!
გასწორდი და გახსენი ცეცხლი.
მაინც ხვალ დილით მე სირცხვილის გრძნობა დამახრჩობს,
რომ კიდევ ერთხელ დავამცირე ჩემი ცხოვრება,
ტუჩის დამალვით,
კოცნას ზღვას რომ ემათხოვრება.