უკან მოვყვები შენს ნაფეხურებს, თითქოს შეგრძნებები მომერია გარეთ დარჩენილი ბეღურების, როცა ქარია და ეს ღრუბლები ზეცამ მოხრილ მხრებზე აიფარა. მე შენი სიმდიდრით ღარიბი ვარ, რადგან არსებობ და არაფერი სხვა თუ არ იქნება, არც კი მინდა. დრო ისევ გადადის უშენობით, რაღაც უცნაურად აწვიმს მინებს, ჩანან, ფანჯრებიდან, შენობები, როგორც სურვილების სასაფლაო, ან მიტოვებული ქალაქები. |