გამიმეორე, ერთხელ კიდევ, გამიმეორე,
რომ შენთან ყოფნის, თუნდ დროებით, მომეც უფლება...
და რომ ჩემს გარდა აღარავის დაიმეგობრებ,
და ტკივილები სულ ადვილად გამიყუჩდება...
არ ამიწონავს არასოდეს ჩემი სიმდიდრე,
ან ეს გრძნობანი როგორ გინდა კაცმა ასწონო?
რად მეშინია, წუთებივით არ გამიფრინდე,
რად მეშინია, ვინმე სხვა არ დაგეპატრონოს...
წუხელ მოთოვა, ირგვლივ ყველგან დაუთოვია,
მე მთელი ღამე ძილ–ღვიძილში შენზე ვფიქრობდი...
არა, მე შენთვის მოწყალება არ მითხოვია,
ისეც ვიცოდი, რომ არაფერს არ დამითმობდი...
თოვლზე ნაკვალევს შენი სახლის კართან მოვყავარ,
ვითვლი ნაბიჯებს, მეშინია მთლად არ გავგიჟდე...
რა ვქნა ასეა, ვაღიარებ, რომ შეცდომა ვარ,
და სანამ კარი ჩამოვიღე, თვითონ გამიღე! |