|
შენ,უცხო მიწის ბინადარო,მოდი და გეტყვი ვინა ვარ ახლა?ან მოვსულვარ საიდან?როდის?.. ჩემი ჯილაგი,როგორც ყველა ადამის მოდგმა, უხსოვარ დროდან საკუთარი ბილიკით მოდის! ვარ დედამიწის ხერხემალზე ამონაზარდი, მუხა ბებერი და უკვდავი ვაზი ხვიარა. ათასი ჯურის მტარვალთაგან გულდაკოდილი, ფანასკერტელის მალამოთი ვიხვევ იარას. მე მყავდა ბრძენი წინაპარი,სულკურთხეული, ვინც ქმნიდა ანბანს,ვინც ისმინა ღაღადი ქვათა… ვინც დამანათლა უკვდავება,სამარადისო და ვინც მასწავლა სიყვარული სვეთა და სხვათა! ქვათა ხანიდან დაწყებული მო-აქ-ჟამამდე, ამ ცის ქვეშეთში არსებული თუ რამ განძია, გაუფასურდა ყოველივე სწორედ იმ დღიდან, როს რკინის შუბით ამოვკვეთე კლდეში ვარძია! ცამ მისახსოვრა წმინდა ნინოს ნატერფალები. მის დასაცავად შემართული ვარ გავაზივით. ერთხელაც იყო, წარმართები წამოვაჩოქე და ქრისტეს ჯვარი ჩავიკირე სულში ვაზივით! დამიწერია ვეფხის ტყავზე ჰიმნი გმირობის, და ქაჯებივით დამილეწავს მტერი ვერაგი… შუბის წვიმებად მოზღვავებულ სარკინოზებმაც ვერ დამიფლითეს ხალიბური ჯაჭვის პერანგი! მითხარ,რამდენი ჩამოვთვალო სახელდებული, რკინის მკვერავი,მწიგნობარი,მხედართმთავარი… აიტაცებდა იმპერიებს ძრწოლა შიშისა, თუნდაც ერთხელ რომ უნებლიეთ წამცდეს – თამარი! მტერს დავხვედრილვარ საკადრისად,ხოლო მოკეთეს სითბოს ვატანდი საგზალივით,ქართულ სუფრისას. თუკი მომტაცეს საწმისი და კოლხი ასული, ავგაროზივით შემინახავს კვართი უფლისა! თუ ვაქებ დიდგორს,ბაზალეთიც უნდა ვახსენო, რის გამო დღესაც სევდიანად კვნესის მამული… გუთანს ვეკიდე,ყავარს ვთლიდი,ტაძარს ვაგებდი და სიყვარულზეც ვაგალობე შმაგი ამური… გახსოვდეს ძმაო! -რაც გითხარი,ზღვაში წვეთია. ეს,მე ვარ! – ჩემი ისტორიის მცირე ბწკარედი!.. ხოლო უახლეს ტრაგედიის გმირთა სულები, ახლა დაიძრნენ მთაწმინდისკენ,თეთრი კარეტით. როცა ვიგონებ სახელოვან პრეისტორიას, ძველო დიდებავ,წარსულისთვის აღარ მეთმობი. ნუმც მოგკლებოდეს საქართველოვ,ზეცის წყალობა, ღმერთმა გიმრავლოს მგლის ლეკვები საალგეთონი!!! |