ისევ მივყვები ღორღიანს, ქვიანს, ირხევა ჩემი საყურე - ვერცხლის, შენ მოხვალ, როცა იქნება გვიან, როდესაც გულში ჩაქრება ცეცხლი.
ჩამოიშლება ტაძარი რწმენის, და ეს თიბათვე ველებს გათიბავს, როცა ჩაქრება ხანძარი ჩემი, აღარ მეცმება კაბა - ქათიბა!
აღარ დავიჭერ გზისაკენ თვალებს, სულ ჩაქრებიან ქარში ნუშები, მე დაგივიწყებ ძალიან მალე და შემოდგომა მოვა უშენოდ.
მერე ინანებ, რომ არის გვიან, მოდგები ამ ჩემს გზასთან - ქვიანთან, რომ უშენობით დამჭკნარა ღვია, რომ სადღაც, გზაში დაგაგვიანდა...
მე კი გავყვები ღორღიანს, ქვიანს, კვლავ იწკრიალებს საყურე - ვერცხლის, შენ მოხვალ, ვიცი, ძალიან გვიან, როდესაც გულში ჩაქრება ცეცხლი! |