ჩვენ გამოვივლით ქვიშიანი წლების ქარიშხალს და ამ სამყაროს ზედ დავატყობთ მჭიდრო ბილიკებს.. და ახლა, როცა ეს ცხოვრება კარსაც არ გვიღებს, გავა დროება და სტუმრებად თავად მიგვიწვევს...
ოღონდ, ძვირფასო, შენი ხელი მუდამ ელოდოს, რომ ჩემს იარებს დაეფინოს, როგორც წამალი... ოღონდ, ძვირფასო, შენი გული მუდამ მელოდოს, შენს კარს მიღებდეს და მიცავდეს მჭიდრო ამალით...
ოღონდ, ძვირფასო, ეგ თვალები მუდამ მზად იყოს, რომ გარდაცვლილი დამიტიროს ცხარე ცრემლებით.. ოღონდ, ძვირფასო, შენი ლოცვა მუდამ კმარიყოს, რომ დამიფაროს, გატანჯული, მწარე წყევლებით... |