სიკვდილო, მეცეკვე სიკვდილამდე, სიცოცხლემ მსურს ტაშით გამაცილოს, ნასუფრალს მოადგა ფლიდი ღამე, მთვარე სხეულიდან გასვლას ცდილობს. მანამდე დამისხი, კიდევ ერთხელ, ტკივილი, ბოლომდე გავილეშო, ცხოვრებას ძალიან ცუდად ვენდე, იმედებს სულიც რომ შევალეწო. გიტარა, ავირჩევ ბრმა მუსიკოსს, წვეთები მასკდება მკერდზე ღილად, სველ ტანზე მხეცივით დაბუინობს, ბოჰემამ იფეთქა გენებიდან. ნაკვთებზე ჩრდილები თამაშობენ, გრძნობები იცვლება, სევდა-შვებად, თითები ბგერებში ბანაობენ და ცა ჩემს ფეხებთან ენარცხება. ტერფებით დავითვლი მკრთალ ვარსკვლავებს, დავბზარავ ჭრელ კედლებს ნაწვიმარზე, კვამლში ბოლო ამბოხს ანაფაზებს, ტუჩები, ქარიშხლად დავიბადე. სიკვდილო, ვხედავ რომ შენს თვალებში, სურვილად ვანთივარ, გჭამს ვნებები, აიშვა ბოჰემამ, სიკვდილამდე მეცეკვე და მერე დაგნებდები. |