დაიკო, შენთან მოსულს მკლავებს არ მიშლი თავი რომ ჩავრგო, როგორც უცხოს არ უნდა დამხვდე. მამაც არ მოგიწონებს და მჯერა, დაგიშლის, შენ თვითონაც უნდა ხვდებოდე ამ საფრთხეს.
დაიკო, ნუთუ მე აღარ ვარ შენი ძმა, ნუთუ არ ვიმსახურებ სულ მცირედ სითბოს? ვასრულებთ კი ამ ქვეყნად რაც დაგვეკისრა? რომ სიყვარულით ვდგამდეთ ნაბიჯსაც თითოს.
ჩვენ ერთად ვზარდეთ ნაფეხურები, აკვნიდან კუბო ტანზე შეგვახმა. მისტიურად ვართ შენახულები, ჩვენ როცა მოვკვდით, ვიშვით ხელახლა.
დაიკო, როცა კარზე ვარ და გიკაკუნებ ზურგის შექცევით წარმოშობ სევდას. დროც ნაპირდება, სრულდება მით ოკეანეც, ხვალ კი ვერ მნახავ შენ უკვე ვერსად. |