შორსახარ.
შენამდე მდუმარე ნისლია
და მსუბუქ დალალთა შერხევის ქარები,
ჩვენს ვნებებს ზეწარზე ვერ გადაისვრიან
და მთრთოლვარ თითებით ვერ მოგეკარები.
ვერ გეტყვი,
რომ მინდა მზესავით უღლელი,
ზღვასავით უშრეტი სითბო და ალერსი,
და შენი გაშლილი მკლავების უღელი,
რომ ტვირთი გავწიო ამ სიმხურვალესი.
ვერ ვიგრძნობთ მე და შენ
ღამეულ ავდართა
ნოტიო სიგრილით დახორკლილ სიშიშვლეს
და მზერა - მოწილე ცეცხლთა და ღადართა
უძილო წამწამებს ზეცისკენ მიიშვერს,
იქნება ღრუბლებში მოგაგნო ძვირფასო,
იქნება წვიმა ხარ
ცრემლებად ნაწვეთი?
მოვალ და დაგხატავ, ვით შედევრს პიკასო,
რომ ჩემი ოცნება - ფიქრისგან ნაცვეთი
ათასგვარ ფერებად დაალღვეს იმ ტილოს,
სითეთრით
მაგ სპეტაკ სხეულს რომ ედრება
და შენით დათრობამ ბავშვივით იტიროს,
რომ ვნებად ვერ მოგცა ეს შემოქმედება |