მე მარტო არა ვარ, თუ ვიცი, რომ სადღაც შენა ხარ,
მაშინაც არ მტოვებ, უჩემოდ, როდესაც მიდიხარ...
ხომ ხედავ, კარგია წვიმების უღრუბლოდ შენახვა,
ხანდახან ვკვდები ისე საშინლად მინდიხარ...

რაინდი, არა ხარ და მაინც მოჰგავხარ ლამანჩელს...
დაგღალა, ცხოვრებამ, ქარის წისქვილებთან ბრძოლაში,
შენ ახლა ან მომკლავ ან სულაც უბრალოდ დამარჩენ,
დამტოვებ გახვეულს გრძნობების საოცარ ოლარში...

მე ჩემი სათქმელი სიტყვები, ლექსებად გავრითმე.
ხანდახან მინდება წვიმების უღრუბლოდ შენახვა..
გარეთ წვიმს, ეს წვიმა, ერთმანეთს სივრცეში გვაერთებს,
მე ვწერ და ლექსების, მუზა და ავტორი შენა ხარ....