აჰა ადგილი, აჰა ის არე,

სად ხელმწიფობდი მშვენიერებით;

ჭალაკი იგი, იგივ მდინარე

და გაზაფხული მის ფეროვნებით!


საცა შენ იყავ, მუნცა ყვავილნი

უმეტეს სუნნელთ აღმოფშვინვიდენ;

მზე ბრწყინვალებდა; აშიკ-ბულბულნი

შენდამო ქებას ტკბილად გალობდნენ!


გახარებული შენის მშვენებით

ნიავიც ფრთეთა ამოდ განშლიდა;

ხან შენსა კავებს ნაზად შეხებით,

ხან შენსა ლეჩაქს ეთამაშიდა!


საცა შენ იყავ, მუნცა მე ვრბოდი,

გულ-მხიარული, სულ აღტაცებით;

ვითა წყალობას ცისას, ველოდი

შენს ერთს მოხედვას ლმობიერებით!


სულ განაბული, ვით ანგელოზსა,

გიმზერდი კრძალვით, გულ-ძგერით, სურვით;

გისმენდი ტკბილად ხმა სირინოზსა,

ტრფიალი შენდა სულის შეწირვით!


აწ მასვე ადგილს ვჰზი მარტო ჭმუნვით,

და დრო წარსული თვალ-წინ მეხატვის,

როს გულს მინათდი მშვენების სხივით,

მსურდა ცხოვრება შენთან და შენთვის!


დრონი წავიდნენ... თანა წარიღეს

გულისა გრძნობა, ძალი ტრფობისა:

მარამა მე კი მარად მახსოვდეს

იგივე დრონი ნეტარებისა!


აწ არც კი მიცნობ, - გულით იცვალე...

ამ მოგონებამ არ შეგაწუხოს;

შენ განსვენებით ოღონდ იცოცხლე

და მე, თუ-გინა, საფლავმა მფაროს.

1851 წ.