შორს ზურმუხტისფერ სივრცეს იქით სანთლები სჩანდა,
დასასვენებლად მიიწევდა იქ მეზღვაური;
ერთხელ ზღვა გასწყრა, აირია, გაჟინიანდა,
ტალღებმა შეჰქმნეს ვაი-ვიში, აურზაური
და გემს უმიზნოდ, საუკუნოდ დააგვიანდა...
მას აქეთია იალქანი ზღვაზე მიფრინავს,
მისთვის ერთია, სად დახუჭავს ოცნება თვალებს,
მიუწვდომელი სანთლები კი, ბრწყინავს და ბრწყინავს.
როგორ მაგონებს ის სანთლები ჩემს იდეალებს! |