სატრფოვ, მახსოვს თვალნი შენნი მშვენიერნი ცრემლით კრთოდენ, და ბაგენი მდუმარენი ხვაშიადსა მიმალვიდენ! მაგრამ, სულო, იგი ცრემლი არ სტიროდა ამ სოფელსა; სახე შენი მოწყენილი არა ჰგავდა ხორციელსა! აწ მივხვდი მე, უბედური, თვალთა შენთა მეტყველებას: თურმე ცრემლი უცნაური მოელოდა ჩემს ობლობას! ახლაც, ოდეს ვნახავ სადმე ცრემლსა თვალთა მშვენიერთა, გულამოსკვნით ვიგონებ მე დღეთა ჩემთა ბედნიერთა! 1840 წ |