თუმც შენს გულში ჩემთვის მცირეოდენი ადგილიც არ არის,

თუნდაც შემეძლოს სადღაც წავიდე,გაგექცე,სად გაგშორდე?!

რომ მერე გულმოკლული უიმედოდ აღარ გნატრობდე.

ზღვა მღელვარედ გამორიყავს მწუხარე ნაპირთან ტკივილს,

შენ არ გესმის და ვერასდროს გაიგებ ჩემ სულის ყვირილს,

ღეავდა ზღვა,მგზნებარე ცეცხლთან იწვოდა გრძნობა,

მაგრამ მერე ცეცხლივით ჩაქრა შენს მიმართ ნდობა.

ქარი დაბერავს,გაფანტავს სევდიან წარსულის ნაკვალევს,

გაფანტავს ტკბილ მოგონებებსა და გარდასულ დროთა კადრებს,

რა მოაშუშებს იარებს ან ტანჯულ გულსა ნაწვალებს,

როცა დღითიდღე შენზე ფიქრი სულ უფრო მეტად მაწვალებს.

მე შენ იმდენან მიყვარდი,რომ ირგვლივ ყველა ქრებოდა,

შენთან ყოფნისას და ჩახუტებისას დრო ჩერდებოდა,

მხოლოდ იყავი ჩემთან და გეჭიროს ჩემი ხელი,

და მე გპირდები რომ სამუდამოდ ვიქნები შენი.

მე ახლაღა ვხვდები თუ რა დიდია ჩემი შეცდომა,

ჩემი შეცდომებისთვის კი ვაგეთ პასუხი ჩვენ ორმა,

სიამაყეა მნგრეველი ახლად აღვსილი სიყვარულისა,

ჩვენ შორის დიდი ზგღვარია და გრძნობა სინანულისა.