შეღამდა, მე წაველ იქ, სადაც სიზმრები
წიგნებში დარდობენ დახუჭულ თვალებით,
ჰანგები დაჰქრიან, ვით ქარში ისრები
და სული ფითრდება ნათელის ცვალებით.
წავიდნენ ლანდები - მეორე, მესამე...
და ღამე დაჭრილი ფრთებივით დაქანდა,
შენ იცი, შენ იცი, მე როგორ ვეწამე?
როდესაც მე მოველ, არავინ არ სჩანდა.
მე მქონდა ვაზაში ვარდები მრავალი
უცხო და შორეულ მდინარის ნაპირთა,
არ იყო იქ მხოლოდ ნაცნობი ყვავილი,
იდუმალ ძახილმა ღამით რომ დამპირდა. |