წუხელ, უშენოდ ვცეკვავდი ტანგოს... მათოვდა ღამე, შავი ნისლებით... მას მერე ვფიქრობ, მას მერე ვდარდობ... მას მერე, ყოველ ღამე ვინთები...
ღამეა, მთვარე შენს თავს მაგონებს... და ტანგო, გულში სიყვარულს ანთებს... მე, თითქოს შენში შემომაგორეს... მას მერე, შენი ტკივლი მმართებს...
ახლა? გათავდა თითქოს ეს ღამე... მეძახის მთვარე, ქარის კივილით... არ მინდა ისევ, ვიყო მესამე... და მოწყენილი მქონდეს, ღიმილი...
იმ დღესაც, ტანგო მათრობდა თითქოს... და მთვარეც, აღარ მიშლიდა ტირილს... არ მინდა ვალსი! მე ტანგოს ვითხოვ!... და როიალზე ხმამაღლა ვყვირი
ეს მელოდია, ღამეც და მთვარეც... მთელი ცხოვრება შენით ვაწვალე... შენი ლოდინით, გადაღლილ თვალებს... დამითმე ღამე, ცეკვა მაცალე...
წუხელ, უშენოდ ვცეკვავდი ტანგოს... |