ნარიყალადან გადმოვხედავ ჩემს თბილისს ქალაქს და წინ მეშლება საქართველოს გული ამაყი. ნეტავ რა ტანჯვას გაუძელი თბილის ქალაქო, რამდენის სისხლი დაიღვარა შენი გულისთვის. მეც შენი შვილი ხელ გაშლილი შეგეგებები სალამს მოგიძღვნი, მოგეხვევი თბილის ქალაქო. მთაწმიდის მადლმა მომიტანა შენი სურნელი, მეტეხის ძალამ მომიყვანა აქ შენთვის მკვდარი. სამება სიონს სალამს უძღვნის ამაყად მდგარი და ქაშუეთიდან მამა დავითის მოსჩანს გუმბათი, ქათლის დედასაც კვლავ ძლიერად უჭირავსხმალი და ეგებება ჩვენს მტრებს ყველას ქართული მკლავით. ქართველის დედის დიდ სითბოთი მიიღებს მოყვრებს ღვინოს დაუსხავს და ფიალას ხელში მიაწვდის, განა სად არის სხვა ქალაქი ამაზე კარგი? განა ამისთვის ქართველებო არ ღირს სიკვდილი? რომ ჩემს სამშობლოს ჩემს თბილისსაც ჩაეცვას თეთრი და მტირალა კლდეს სიხარულის სცვიოდეს ცრემლი... |