პირველად ქმნილსა ფერს

და არ ამ ქვეყნიერს,

სიყრმიდგან ვეტრფოდი.

და ახლაც, როს სისხლი

მაქვს გაციებული,

ვფიცავ [მე] — არ ვეტრფო

არ ოდეს ფერსა სხვას.

თვალებში მშვენიერს

ვეტრფი მე ცისა ფერს;

მოსრული იგი ცით

გამოკრთის სიამით.

ფიქრი მე სანატრი

მიმიწვევს ცისა ქედს,

რომ ეშხით დამდნარი

შევერთო ლურჯსა ფერს.

მოვკვდები — ვერ ვნახავ

ცრემლსა მე მშობლიურს, —

მის ნაცვლად ცა ლურჯი

დამაფრქვევს ცვარს ციურს!

სამარეს ჩემსა, როს

გარს ნისლი მოეცვას —

იგიცა შესწიროს