უკანასკნელად შევხვდით მაშინ სანაპიროზე, ნევასთან ახლოს _ როგორც ყოველთვის, ლაპარაკობდი ზაფხულზე და იმაზე, თუ რა უაზრობაა ქალი-პოეტი. ო, როგორ მახსოვს პეტრე-პავლეს ციხესიმაგრე, მეფის სასახლე _ გუმბათმაღალი. ქალაქში რაღაც საოცარი იდგა სინათლე და მაღლდებოდა ნევაში წყალი. მეჩვენებოდა, თითქოს გულმა შეწყვიტა ძგერა, ხოლო გარემო სამოთხეს ჰგავდა და მე ვმღეროდი უკანასკნელ შეშლილ სიმღერას, ვაი, რომ შენი დაკარგვის ფასად. |