ალვა მწვერვალსა ხრის,

ნაზი ტარივით სწორს,

მთიდან ნიავი ჰქრის

შორს, უბოლოოდ შორს.

შევხვდით ისევე ჩვენ,

გზით მიმავალი გზად,

კვლავ მოგონებებს მფენ,

მაგრამ არ ვიცი: რად?

მზე გიოქროვებს თმას,

ვით მონიავე რულს,

ვისმენ დანატრულ ხმას

და ვერ ვიმშვიდებ გულს.

ფრთადაღალული დღე

სცდება დასავალ ცას,

გარინდებული ტყე

ფიქრობს, არ ვიცი - რას?

1915