ზამთრის მოღუშულ საღამოს,
ფიქრებს აყვები ხელახლა,
მარტო დარჩენილს ნუგეში,
იქნებ წვიმასთან გენახა.

დადარაჯებულ სევდასთან,
ალბათ ცხოვრება ძნელია,
როდესაც იცი, მარტოსულს,
არასდროს არსად  გელიან.

ცხოვრების მკაცრმა კანონმა,
ზედ გულზე გადაგიარა,
საწყალს, ისედაც დაჩაგრულს,
გაჩუქა მწარე იარა.

მერე ჭრილობა გაგიხსნა,
უხვად გაყარა მარილი,
მაგ შენი ცრემლით, ნატანჯით, 
დარდია გამოტანილი.

ზამთრის წვიმიან ღამეში,
ფიქრით შეხვდები განთიადს,
ძველ, პაპისეულ ბუხარში,
ცეცხლი ოდნავღა ანთია.